มีคำถาม ของการเลือกสถาบัน และความอยากจะไปเรียนต่ิอของนักศึกษาในประเทศไทย และ บางส่วนได้เดินทางไปอยู่ในต่างประเทศแล้วแต่ยังไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย ว่าสถาบันการศึกษาที่มีชื่อเสัยง กับสถาบันการศึกษา ที่อยู่ระดับกลางๆจะต่างกันไหมในอนาคตการทำงาน การที่ออกมาถามและการเปลี่ยนข้อมูลกันอย่างเปิดเผยก็เป็นการดีในระดับหนึ่ง คำตอบที่เปิดเผยได้คือ มหาวิทยาลัยทั่วโลก ก็จะมีการเสนอให้ทุนการศึกษา กับนักเรียนที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยมอยู่แล้ว หรือบัณฑิตเกียรตินิยม หรือเป็นทุนการศึกษาของ มหาิวิทยาลัย ที่แลกเปลี่ยนกับสถาบันที่มีเงื่อนไขผูกมัดที่ผู้เรียนต้องกลับมาทำงานให้กับสถาบันเดิม และมีหลายคนมีความรู้สึกไม่ดีต่อทุนผูกพันที่ติดตามมา คือเงินเดือนที่กลับมารับราชการที่น้อยมากและการใช้ทุนเป็นเท่าทวีคูณ ทั้งที่กว่าจะเรียนจบมาก็ยากเย็น พบกับรายได้การเป็นอาจารย์อันน้อยนิด และทำอะไรไม่ได้มากนัก อุดมการณ์ที่เคยตั้งใจไว้หดหายเหลือแต่ความเครียดอยากคืนทุนแต่ด้วยมีกฏ ค่าปรับมากมายจึงทนอยู่ระยะหนึ่ง แต่เมื่อเป็นบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ไม่สามารถทำอะไรได้ดี กว่านี้ ก็จะเกิดความเครียด และมีความรู้สึกหมดคุณค่าในตัวเอง และการลาออกก็ติดตามมา เมื่อมีโอกาส จึงเป็นปรากฏการณ์ที่เห็นอยู่ตลอดมา... แต่สำหรับนักเรียน นักศึกษาที่มีเป้าหมาย เรียนและหาทุน ที่ไม่ผูกมััด เพื่อจะไปเรียนต่อ เงินบางส่วนอาจจะเป็นการช่วยเหลือจากครอบครัว การทำคะแนน Toefl หรือ Ielts ก็จะเป็นเกณฑ์หนึ่งในการวัดความพยายาม ทุนการศึกษา ที่เสนอให้เปล่านั้นจะมีเกณฑ์ ของคะแนนวัดความสามารถทางภาษาอังกฤษ คือ TOEFL, IELTS หรือแบบทดสอบมาตรฐานอื่นๆ ทั้งสิ้นไม่ว่าประเทศนั้นๆอาจจะใช้ภาษาอื่นๆอยู่ก็ตาม และมาตรวัดนี้มีการใช้กว้างขวางไปทั่วโลก และก็จะมาลงเอยตรงที่ว่าแล้วคนเรียนตรงกลางๆจะได้อะไรบ้างกับสถาบันที่้ต้องอาศัยเงินครอบครัว ที่ไม่น้อยต้องกู้หนี้ยืมสินจากธนาคารมาให้เพื่อการศึกษาของลูกๆ และครอบครัวในเอเชียคือประเทศไทย การศึกษาก็คือการลงทุนที่มากที่สุด ที่ยังไม่มีบทวิจัยว่าคุ้มค่าหรือไม่ แต่ความรัก และหน้าที่ก็ทำให้ครอบครัวทำได้..และลูกๆก็ทำหน้าที่เรียนได้ดี การจัดอันดับของมหาวิทยาลัย อาจจะเป็นสิ่งหนึ่ง ที่คนเก่งปานกลาง ต้องให้รายละเอียดเลือกสรรมหาวิทยาลัยที่ยอมรับความสามารถของเราที่พยายามแล้วแต่โชคช่วยได้แค่นี้... ที่จะเลือกเรียน ว่าอยู่ตรงไหน ของโลก ให้ความสะดวกและ ประหยัด เพราะนักศึกษาต่างชาติจ่ายค่าเรียนแสนแพง สถาบัน เป็็นแหล่งเอื้อเฟื้อทางอุปกรณ์ บุคลากรมีความรู้จริงทางวิชาการ และการปฏิบัติตรงเป้าหมายหรือไม่ ตลอดจนการฝึกงานขณะที่เรียนและการหางานฝึกให้เมื่อเรียนจบได้หรือไม่และสถาบันนั้นสำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน (ก.พ.)ของประเทศไทย จะรับรองหรือไม่สิ่งเหล่านี้ อยู่ในโฟกัส ของ นักเรียนไทยเมื่อจะไปเรียนต่างประเทศ อยู่แล้ว เพราะดิฉันเชื่อว่าทุกคน อยากมีความรู้ และกลับคืนสู่ประเทศไทยเมื่อเรียนจบ... ค่ะ ไม่ว่าใครก็อยากเรียน สถาบันที่มีชื่อเสียง ในประเทศที่เป็นสหวิทยาการ การจัดอันดับ เป็นเพียงวิธีการหนึ่ง ที่จะเห็นว่า มหาวิทยาลัยนั้นๆ เป็นมหาวิทยาลัยที่มีความพร้อม ทั้งสถานที่ อุปกรณ์ บุคลากร และความพร้อมทางวิชาการ เพื่อเอื้อเฟื้อสังคม และน่าอยู่ มากเพียงใดในเวลาที่ผ่านมาจนปัจจุบัน อาจจะเป็นที่กล่าวขาน เมื่อพบว่า ลำดับการจัดวางตำแหน่งของมหาวิทยาลัย มีส่วนได้เสียกับผู้ผลิตสื่อสิ่งพิมพ์ ตัวอย่างเช่น มหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงในเอเชีย เมื่อปี 2008 Rankingในประเทศไทย ของมหาวิทยาลัย สงขลานครินทร์อยู่ีอันดับ ที่295ในขณะที่จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย อยู่ที่369 นี่คือสิ่งที่ต้องการข้อพิสูจน์ว่า สถาบันที่มีชื่อเสียง ผลิตบัณฑิตออกมา และกลับไปช่วยสถาบันของตนเอง สังคมได้มากเพียงไหน ตลอดจน มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงและรักษาสภาพ ความมีชื่อเสียงของตนอยู่ ได้ให้อะไรกับโลกของเราที่ยังคง เต็มไปด้วยความแปลกแยกและแตกต่าง และการวัดผลการศึกษายังอยู่ในโลกของทุนนิยม และฉวยโอกาส การวัดบุคคลจากความสามารถจริงๆมีมากน้อยเพียงใด ..ดิฉันมีความเชื่อว่า การให้โอกาส และการวัดความสามารถ และพื้นฐานที่ดีจริงๆนั้น สามารถนำพาสังคมไปสู่จุดหมาย ได้ดีกว่า และแม่แบบของคุณธรรม จะเป็นตัวที่สามารถนำสังคม ให้พัฒนาไปข้างหน้าอย่างชัดเจนยิ่งขึ้น และสามารถตรวจสอบได้ และ นำมาเป็นมาตรฐานของสังคม
ยินดีให้คำปรึกษาเรื่องการเรียนต่อทั้งในและต่างประเทศค่ะ
A. Jane olacm@yahoo.com
053216222
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น